Ίσως...

Το πρόσωπο μου,στα ματια σου εμφανίζεται...
Και οι παιχνιδιάρικες καρδιές,στα πρόσωπα ξεκουράζονται..
Που θα βρούμε δυο καλύτερα ημισφαίρια..
Χωρίς το αιχμηρό Νότο...
Χωρίς την φθίνουσα Δύση...
Ο,τι πεθαίνει,δεν αναμείχθηκε εξίσου..
Αν οι αγάπες μας ενωθούν..
Και εμεις τόσο όμοια αγαπάμε..
Ωστε ούτε να χαλαρώσει..
Ούτε να πεθάνει μπορει..


Δεν ξέρω,αν η ζωή,είναι πιο σπουδαία απο το θάνατο,αλλά η αγάπη,εχει περισσότερα και απο τα δύο...

Δίλλημα...

Όλοι έχουμε έρθει στο σημείο να αποχαιρετίσουμε "οριστικά" έναν φίλο.Τι γίνεται όμως όταν ο φίλος αυτός σε έχει ανάγκη?Κοιτάς τον εγωισμό σου και περιμένεις πρώτα την συγνώμη του,ή κοιτάς να βοηθήσεις έναν άνθρωπο που κάποτε ήταν δίπλα σου ή έστω περάσατε 5-6 στιγμές μαζί?Εγώ υποστηρίζω το 2ο!Και πάντα θα υποστηρίζω το δεύτερο.Γιατί μπορεί να σε πούνε θύμα ή και μαλάκα,αλλα θα μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος.Γιατί αυτο που μας λείπει σήμερα,είναι η ανθρωπιά...Και πρέπει να σεβόμαστε το γεγονός οτι μπορεί ο πρώην φίλος σου σε έχει ανάγκη...

I am here without you baby..

Ξεφυσάω το καπνό..Παλι σε θυμήθηκα.Και έχω δυο κεφάλαια βιολογίας ακόμα γαμώτο μου.Ουτε τα ηρεμιστικά δε με πιάνουν πλεον..Τελικά είχες δίκιο..Poison hearts will never change..

Άνοιξα την πόρτα..

Και πήδηξα...Πήδηξα στην ντουλάπα των αναμνήσεων μου.Δε ξέρω το γιατί και το γιατί τώρα...Μου έλειψες..Περισσότερο απο ότι μου έλειπες μάλλον..Πόσο καιρό εχω να σε δώ?Πάνε 2 μήνες νομίζω..Εντάξει,δεν έπρεπε 3 μέρες πριν δώσω πανέλλήνιες να το κάνω,αλλα το ένιωσα..Άνοιξα γρήγορα το κουτί..Βρήκα μια φωτογραφία μας..Δεν άντεξα...Την έβαλα και πάλι στο πορτοφόλι μου...Βρήκα και άλλη μια,σκισμένη και ξανακολλημένη απο εμένα..Εγώ γαλάζια μπλούζα και γυαλιά ηλιού μαυρα,εσύ λευκή μπλούζα και άσπρα γυαλιά.Είμασταν μικρούλια..Άν θυμάμαι καλά,η φωτογραφία τραβήχτικε Ιούνιο του 2008.Σε είχα αγκαλιά...Μόλις είχες αρχίσει να βγάζεις γένια...Και χαμογελούσες..Με αυτό το χαμόγελο,που όταν το βλέπω,τραβάει και τα δικά μου χείλη να γελάσουν..Τα άσπρα γυαλιά μου,που έλεγες οτι σε έκαναν ευτυχισμένο..Ένα γράμμα σου που έλεγες οτι με αγαπάς.Ένα στικάκι..Με τα τραγούδια μας."Σε ένα χαρτάκι έγραψα-Βαλάντης","Να την προσέχεις-Sanjuro","Beautiful things-Tiesto"...Κάποιες απο τις μελωδίες που θυμίζουν και θα θυμίζουν πάντα εσένα..Κοντοστάθηκα..Τα ρούχα σου ήταν εδώ..Στην ντουλάπα μου.Δυο φούτερ σου..Ένα μαυρο και ένα κόκκινο..Ξεχασμένα...όπως όλες μας οι αναμνήσεις απο μεριά σου,όλα όπως τοτε απο μεριά μου..Τα μύρισα..Και όλα σκοτείνιασαν..Μυριζαν ακόμα το άρωμα σου...Τα έτριψα με δύναμη πάνω μου,μήπως νιώσω την ζεστασιά της αγγαλιάς σου..Μάταια..Το μόνο που ένιωθα εκείνη τη στιγμή ήταν πόνος.Πόσο σιχαίνομαι να παραδέχομαι στον ευατό μου οτι τα ξέχασες όλα?Γιατί ξέχασες?Γιατί οι φωτογραφίες είναι παλιές και όχι πρόσφατες?Πονάω..Τρέμω απο πόνο..Τα μάτια σου εμφανίζονται μπροστά μου..Τα πιο παιδικά και θλιμμένα μάτια που είδα στη ζωή μου...Ανοίγω το παλιό κινητό..Motorola V3i το ροζ..όταν γνωριστήκαμε αυτό είχα..Πόσο με κοροιδευες για το χρώμα? "Η μελαχρινή Barbie..Και μέλλουσα γυναίκα μου" έλεγες..Μήνυμα.10 Ιουλιου 2008..Αντρας μου.."Δεν είσαι εντάξει πάντως εγω σε αγαπάω παρα πολυ και κάνω μια προσπάθεια..Σημερα με στεναχώρισες πάρα πολυ.Καληνύχτα."...Κομμάτια είχα γίνει.Η πρώτη φορά που τσακθήκαμε και έφταιγε η ζήλεια μου.όλο το βράδυ έκλαιγα..Ήθελα να σε πάρω να σου πώ ποσο πολύ σε αγαπάω..Αλλά φοβόμουν την απόριψη κλήσης.Σου έστειλα,πως είσαι η ζωή μου.Το εννοούσα μάτια μου.ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΣΑΑ!Ήσουν και είσαι η ζωή μου.Πρέπει να το πιστέψεις.Όσα έζησα,τα έζησα μαζί σου μάτια μου..Αυτά τα 2 χρόνια που με είχες αγκαλιά..Που με αγαπούσες..Που με στήριζες...Δεν ξέρω πως θα αντιδράσω που τελειώνει το σχολείο και δεν θα σε ξαναδώ..Δε ξέρω πως θα αντιδράσω που θα κλείσεις τα 18 σου χωρίς εμένα.Δεν θέλω ουτε να το σκεφτώ..Ίσως σου δώσω τα γυαλιά τα άσπρα..Κάποτε σε έκαναν ευτυχισμένο..Κάποτε...

Συναισθήματα.

Πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα.Δε πιστευω ομως οτι μπορείς να είσαι με κάποιον που απλά σου αρέσει και μετά με τον καιρό να τον ερωτευτεις.Να τον αγαπήσεις ίσως.Ο έρωτας σου έρχεται απο την πρώτη στιγμή.Άντε απο την δευτερη.Όταν άκουσα την λέξη πρώτη φορά,μου είπαν οτι είναι ένα αγγελάκι που κρατάει ενα τόξο, σημαδευει τα ζευγάρια και τα κάνει να αγαπιούνται.Λάθος.Είναι ενα δυνατό συναίσθημα,αλλά όχι σαν την αγάπη.Έρωτας είναι να βλέπεις κάποιον πρώτη φορα και να παθεις σοκ.Να μην ξέρεις,γιατί χτυπάει έτσι η καρδιά σου.Να αναρωτιέσε τι έφαγες και το στομάχι σου κάνει ετσι.Στα μάτια σου να φένονται όλα πάνω του/της,απίστευτα.Όμως,γιατί πάντα (σχεδόν) ερωτευόμαστε λάθος άτομα?Ίσως γιατί ερωτευόμαστε εξωτερική εμφάνιση και όχι χαρακτήρα.Αλλά και πάλι.Γιατί πάντα να κάνουμε λάθος επιλογές?Γιατι μετά να κλαίμε και να μετανιώνουμε για ένα τόσο όμορφο συναίσθημα?Και μετα το κλασσικό "Σε ξεπερνάω".Σκιζουμε γράμματα,πετάμε πράγματα,βγαίνουμε με τον καθένα για να ξεπεράσουμε τον προηγούμενο.Το ίδιο και όταν αγαπάμε κάποιον.Βασικά όταν αγαπάς είναι ακομα χειρότερα.Στην αγάπη γίνεται πανικός απο τις λάθος επιλογές.Δεν ξεχωρίζεις οτι το βρίσιμο ,η αχαριστια,ο εγωισμός του/της δεν είναι για το καλό σου.ΝΑΙ ωραία,συμφωνώ,όποιος αγαπάει πληγώνει.Ωραία.Μηπως όμως πρέπει να επανορθώσει κιόλας?Οι σχέσεις,και τα συναισθήματα,όταν κάτι τελειώνει,πρέπει να μένουν στο παρελθόν,σαν μια καλή αναμνηση.Για να προχωρήσεις,και να μην κάνεις τα ίδια λάθη.Θα ήταν όλα πάρα πολύ όμορφα,αν αυτα τα συναισθήματα έμεναν για πάντα,αναμεσα σε μια γυναίκα και έναν άντρα.Ακόμα και αν δεν ήταν μαζι.Απλα να ήξεραν οτι είναι ερωτευμένοι και αγαπιούνται έξισου πολύ.Άραγε,θα βγεί ποτε κάποιο μηχάνημα που να μας δείχνει τα σωστά άτομα?Έτσι ο πόνος θα σταματούσε στον έρωτα.Και όλοι θα είχαμε κάποιον που να μας συμπληρώνει.Δεν θα νιώθαμε μοναξιά.Και όμως.Ο έρωτας και η αγάπη δε θα άξιζαν τόσο,αν γινόταν αυτό.Άρα,καλά έιμαστε και έτσι...

Έρωτας είναι να αγαπάς τις ομοιότητες που έχετε,
Αγάπη να ερωτευεσαι τις διαφορές σας.
Τόσο απλά.