Συγνώμη για την απουσία μου...

Ένα μεγάλο συγνώμη για την απουσία μου.Απλά μου φάνηκε ανούσιο να σκορπάω λέξεις,αφού συναισθήματα δεν είχα.

Η λίστα μου:

Αγαπητέ μου Αγιε βασίλη,

Τι κάνεις?Ευχομαι η οικονομική κρίση να μην άγγιξε εσένα και τους καλικάτζαρους,γιατί πολλές μικρές καρδούλες περιμένουν τα δώρα σου.Δεν πιστεύω τόσο στη παρουσία σου πλέον,αλλα δεν μπορώ να σε αγνοήσω κιόλας!Ζεις μέσα σε τοσες αγγελικές ψυχούλες!Πως μπορώ να κάνω σαν να μην υπάρχεις?Εδώ είναι η φετινή μου λίστα:

-Υγεία σε μένα και σε όλους όσους αγαπώ.

-Αγάπη,πολυ πολυ πολυ αγάπη!

-Θέλω η σχολή τελικά να μου αρέσει.Κάνε κατι δλδ,αγιος είσαι!

-Η Μαριάννα να νικήσει στους διαγωνισμούς και να είναι ευτυχισμένη όλο το 2011.

-Η Νανσυ να είναι ευτιχισμένη ολο το 2011,με έναν καλό γκόμενο στο πλευρό της.

-Η Ζέφη να είναι μαζί επιτέλους με τον "ΠΡΑΣΙΝΟ".

-Ο Πάνος (γνωστός σε όλους εδώ ως sarper) να φαέι πολύ χιόνι στη μάπα και φέτος,και να του πραγματοποιήθουν,ολα όσα ζητάει και ζητάω σε ατελείωτες ώρες στο msn.

-Η αδερφή μου να σταματήσει να γκρινιάζει τόσο και να πάρει επιτέλους το πτυχίο της.

-Να σταματήσω να απογοητεύω κόσμο.

-Εναν καλό γκόμενο,μελαχρινό με μελαγχολικά μάτια, γενια,με τατουαζ και μηχανή..Ολυμπιακό και πασοκτζή.

-Αυτές της Louboutin γόβες της ρόζ που ερωτεύτηκα.

-Λεφτά για τα 2 τατουάζ που χώ να κάνω.

-Το δίπλωμα οδήγησης σύντομα.

-Ένα αμαξάκι.

-Πολλά ταξίδια.

-Λεφτά για δώρα.

-Το παλιό μου σώμα

-Ζεστασιά για όλα τα μικρά παιδιά.

-Φαγητό για όλα τα παιδιά της αφρικής.

-Μια σκυλίτσα για τον Benji μου.

-Να μην πάρεις ούτε φέτος το κουνελάκι μου κοντά σου.

-Ολες τις ευχές των αγαπημένων μου διαδυκτιακών φίλων θελω να πραγματοποιησεις.

-Και πολλές πολλές πολλές όμορφες στιγμές.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Φεύγωντας,σβήσε το παρελθον όσον πονάνε,μαζι και το δικό μου,και πάρε και τ 10 κιλά που μου φόρτωσε το 2009-2010.

Α!Και δώρο μια Mini διαιτα γιατί τόσα χρόνια υπέρβαρος δεν λεει:

3 μερες γαλα-μπανανες.3 κιλα τσακ μπαμ εκτος!

Να μου φιλήσεις τους ταράνδους και τα καλικατζαράκια.

Και να είσαι δίπλα σε όλα τα παιδιά

Σ'αγαπάω.

As long as the wrong feels right..

Έτσι,γιατί όταν το άκουσα,κύλησαν δάκρυα..

Ένα βαθύ φιλί κι έλα βαθύ σκοτάδι

έλα με ορμή τυφλή και απαλή σαν χάδι

έλα με τη δροσιά και με τον πυρετό

και με του πόθου τη φωτιά και τ' αναφιλητό...

Έλα πίσω αγάπη, έλα πίσω αγάπη σε μένα

και πλήγωσέ με αγάπη ώσπου να τρέξει το αίμα...

όλα από σένα αγάπη..

γιατί μακριά σου όλα ψέμα..

τα μάτια δέσε μου, αγάπη

κι οδήγησέ με ως το τέρμα ..

οδήγησέ με αγάπη πέρα απ' του δρόμου το τέρμα..

Έλα με τις σιωπές τα δίχτυα σου να πλέξεις,

και χόρεψε και βγες έξω από τις λέξεις,

έλα με τη βροχή, του τέλους τη σκιά

έλα αθώο παιδί και μοχθηρή θεά

Έλα πίσω αγάπη, έλα πίσω αγάπη σε μένα...

και πλήγωσέ με αγάπη ώσπου να τρέξει το αίμα..

γιατί μακριά σου όλα ψέμα...

τα μάτια δέσε μου, αγάπη ..

κι οδήγησέ με ως το τέρμα....

κι ανάστησέ με αγάπη

πέρα απ' του δρόμου το τέρμα...

Μίλα μου

Τελικά δύσκολα καταλαβαίνεις τους ανθρώπους.Και σίγουρα όχι απο την πρώτη στιγμή που τους βλέπεις..Ουτε τους φίλους ουτε τους γκόμενους.Τελικά τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής,αλλα πολλοί μπορεί να το χειριστούν καλα το παιχνίδι της επικοινωνίας των ματιών.Και να σε ξεγελάσουν.Μετα απο χρόνια συνηδειτοποιώ τι ερωτεύομαι και αγαπάω στους ανθρώπους..Την θλίψη των ματιών.Αυτο το ράγισμα που νιώθεις στην καρδιά οταν τους κοιτάς στα μάτια.Αυτη τη στεναχώρια που σου βγάζουν και σου μεταδίδουν.Τίποτα άλλο.Ουτε τα λόγια,ουτε το χρώμα των ματιών,ουτε το σώμα ουτε τα χαρακτηριστικά του προσώπου.Νόμιζα οτι ερωτευόμουν το πρόσωπο.Αλλα μετα απο τη Σκιάθο το συνηδειτοποιησα.Ήταν αυτο.Να σου λέει ένας ανθρωπος για κάτι που τον πλήγωσε,να σε κοιτάει στα μάτια και νομίζεις οτι σε υπνότησε.Να νιώθεις να σου μεταδίδει ένα ηλεκτρικό ρευμα,ένα ριγος να διαπερνάει μέχρι και το τελευταίο σου κόκκαλο.Να αυξάνονται οι σφυγμοί σου ανάλογα με τους δικους του.Να στεναχωριέσαι με το πιο ασήμαντο γεγονός,μόνο και μόνο επειδή στεναχωρήθηκε αυτος και το είδες στα μάτια του.Α ρε αγαπημένη Σαλόνικα.Για πάντα θα με κυνηγάς,και η σκεψη σου,και ο Λευκος σου πύργος,και τα φώτα του θερμαικού,και τα στενά σου,και τα παλικάρια που βγάζεις.Φιλιά σε ολους τους κατοικους της Σαλονικαρας.

To τελευταίο αντίο...

Όταν το παρελθον γίνεται η πιο δυνατή νοσταλγία και το παρόν σωπαίνει...Το μέλλον καταδικάζεται στην πιό βαριά ποινή...Να θυμάται για πάντα..

Όχι πια όνειρα...

Όχι πια όνειρα πως κάποτε θα ζήσουμε μαζί..

Όλα όσα εζησα ήσουν εσύ..Αντίο ναυαγέ μου..Να προσέχεις...

Always yours...

9 Μέρες

9 Μέρες μέχρι το μεγάλο αντίο.Δεν μπορώ να το καταπιώ.3 χρόνια δε το κατάπια.Τώρα θα το καταπιώ.Ευτυχως για μένα,πάλι διάλεξα τον πιο δειλό τρόπο για να σου πω αυτη τη λέξη.Ένα γράμμα...Ένα γράμμα που θα φέρει και το οριστικό τέλος.Εξωτερικά.Μισώ το τον ευατό μου που περιμένω απάντηση.Μισώ τον ευατό μου που περιμένω να λυγίσεις.ΤΟΝ ΜΙΣΩ.Δε βγήκα.Κάθησα να σκεφτώ.Πράγματα..Λόγια...Στιγμές...Είτε που ζήσαμε είτε που έπλασα με την φαντασία μου...Πολλά λογια...Πολλά λογια..χωρίς αξία.Χωρίς μια πράξη....ΌΧΙ.Απόψε δεν πρέπει να ξύσω τις πληγές...Δεν πρέπει να ματώσω και το φετινό καλοκαίρι...Δεν πρέπει να με βάψω κόκκινη.Εσένα πρεπει να βάψω...Κόκκινο με αίμα την καρδιά και την ψυχή σου,για να δείς ποσο πονούσα...Με κόκκινα ροδοπέταλα τα χέρια σου και το σώμα σου,για να μην ξανανιώσω ποτε το άγγιγμα σου,να μην μυρίσω ποτε ξανά το άρωμα του κορμιου σου..Κόκκινα με κεράσια τα χείλη σου,για να μην ξανανιώσω ποτε το άγγιγμα των χειλιών σου,να μην νιώσω ποτέ τη γλώσσα σου να μπλέκεται με την δική μου..Με κόκκινη μπογιά τα μάτια σου,να μην ξαναδώ ποτε τον εγωισμό να καθρεφτίζεται μέσα τους,να μην δω ποτέ το παιδικό σου βλέμμα.Κόκκινα τα φτερά που σου δωσα,γιατί εγώ σε προοριζα για άγγελο,αλλα έγινες ένα πλάσμα του διαβόλου.Το έλεγε και το ψευδονυμό σου άλλωστε....Κόκκινους όλους τους δρόμους,τα στενά,τα μαγαζία,τα σπίτια που είδαμε μαζι,και όταν περνάω να μην θυμάμαι τίποτα απο σένα.Κόκκινη εμένα,για να σταματήσω να γδέρνω το δέρμα μου,να σταματήσω να φοράω τα ρούχα σου,να σταματήσω να μαι αυτο που ήμουν.

Ψέμα.

Με ένα μ ή με δυο μ (ψέμμα),εμένα με πνίγει.Με θλίβει.Με σκοτώνει.Και να...Μετά απο χρόνια έρχομαι πάλι αντιμέτωπη με αυτο το τέρας που στα ελληνικά λεξικά χαρακτηρίζεται με την λέξη ψέμα.Με κατηγορούμενο εμένα και δικαστές κάποιους απο τους καλύτερους μου φίλους.Όλα τα στοιχεία εναντίον μου.2-3 αποδείξεις,που αν το παλέψεις,τις αγνοείς και τελείως.Και τώρα τι?Και τώρα...?Εγω να πνίγομαι μέσα σε κάτι.Εκεί που είπα το ουφ! για τις πανελλήνιες εμφανίζεται μπροστά μου αυτος ο διάολος που απο τότε που θυμάμαι τον ευατό μου ήταν εχθρός μου.Το χειρότερο πράγμα.Αυτο που πάντα με κομμάτιαζε.Αυτό που ποτέ δεν μπορούσα να ξεχάσω.Γινόταν στο δέρμα και στην ψυχη μου ουλή.Μια ουλή που μόνη μου δεν ήθελα να σβήσω.Μια ουλή που πάντα όταν την έβλεπα θυμώμουν.Μια ουλή που σχεδόν ποτε,δε συγχωρούσα σε κανέναν,όταν μου την χάραζε.Και τώρα τι?Και τώρα...?Γυρνάς την πλάτη σε αυτους που δεν σε πιστεύουν,και λες δε γαμιέστε,φίλη σας τόσα χρόνια και δε με πιστευετε?Ή παλεύεις με κάθε τρόπο να σε πιστεψουν?Κουραστικά και επίπονα μου φαίνονται και τα δυο.Χάλασαν τα σχέδια των διακοπών,ματιές που πλέον αποφεύγουν να συναντιούνται,σπασμένες καρδιές,λόγια...λόγια...λόγια.Και ξανά εσύ.Σε λίγες μέρες θα σου έλεγα και το μεγάλο αντίο.Αυτο που χρόνια ετοίμαζα μέσα μου,και ποτέ δε πρόφεραν τα χείλη μου.Μήπως μου κανες τόσο μεγάλο κακό?Με έκανες και μυθομανή?Ε..όχι!Θα τρελαθώ.Νιώθω πληγές μέσα μου να ξανανοίγουν.Σε μια εποχή που όχι μόνο,δεν είμαι σε θέση να παλέψω να τις κλείσω,αλλα χρειαζόμουν ξεκούραση και να μαζέψω δυνάμεις για μεταμόρφωση.Και τώρα τι?Μια σειρα απο προβλήματα που αν και μου ακούγονται γελία,δε μπορώ να λύσω.Μήπως η λυση είναι τόσο προφανής και δεν την βλέπω?Μηπως έμαθα στα δύσκολα και τα εύκολα μου φαίνονται παράξενα?Μηπως είναι όλα αυτα όντως δύσκολα?Και το άλλο?Διακοπές.Τα ταξίδια που ένα χρόνο περίμενα ένα ένα διαλύονται.Γιατί η δουλειά?20 συνεντεύξεις και άλλα 300 τηλέφωνα.Συγνώμη.Κλείνω τον Ιουλιο τα 18,αυτό δεν σημαίνει οτι δε μπορώ να κρατήσω ένα γαμημένο δίσκο.Τελικά όντως τα προβλήματα δε τελειώνουν ποτε?Ή μηπως τα προβλήματα που φτιάχνουμε εμείς στον ευατό μας δε τελειώνουν ποτε?...

Γέμισε η ζωή μου με καπνούς και με σκοτάδια..(Έτσι,γιατί είμαι και σκυλού!)

Ίσως...

Το πρόσωπο μου,στα ματια σου εμφανίζεται...
Και οι παιχνιδιάρικες καρδιές,στα πρόσωπα ξεκουράζονται..
Που θα βρούμε δυο καλύτερα ημισφαίρια..
Χωρίς το αιχμηρό Νότο...
Χωρίς την φθίνουσα Δύση...
Ο,τι πεθαίνει,δεν αναμείχθηκε εξίσου..
Αν οι αγάπες μας ενωθούν..
Και εμεις τόσο όμοια αγαπάμε..
Ωστε ούτε να χαλαρώσει..
Ούτε να πεθάνει μπορει..


Δεν ξέρω,αν η ζωή,είναι πιο σπουδαία απο το θάνατο,αλλά η αγάπη,εχει περισσότερα και απο τα δύο...

Δίλλημα...

Όλοι έχουμε έρθει στο σημείο να αποχαιρετίσουμε "οριστικά" έναν φίλο.Τι γίνεται όμως όταν ο φίλος αυτός σε έχει ανάγκη?Κοιτάς τον εγωισμό σου και περιμένεις πρώτα την συγνώμη του,ή κοιτάς να βοηθήσεις έναν άνθρωπο που κάποτε ήταν δίπλα σου ή έστω περάσατε 5-6 στιγμές μαζί?Εγώ υποστηρίζω το 2ο!Και πάντα θα υποστηρίζω το δεύτερο.Γιατί μπορεί να σε πούνε θύμα ή και μαλάκα,αλλα θα μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος.Γιατί αυτο που μας λείπει σήμερα,είναι η ανθρωπιά...Και πρέπει να σεβόμαστε το γεγονός οτι μπορεί ο πρώην φίλος σου σε έχει ανάγκη...

I am here without you baby..

Ξεφυσάω το καπνό..Παλι σε θυμήθηκα.Και έχω δυο κεφάλαια βιολογίας ακόμα γαμώτο μου.Ουτε τα ηρεμιστικά δε με πιάνουν πλεον..Τελικά είχες δίκιο..Poison hearts will never change..

Άνοιξα την πόρτα..

Και πήδηξα...Πήδηξα στην ντουλάπα των αναμνήσεων μου.Δε ξέρω το γιατί και το γιατί τώρα...Μου έλειψες..Περισσότερο απο ότι μου έλειπες μάλλον..Πόσο καιρό εχω να σε δώ?Πάνε 2 μήνες νομίζω..Εντάξει,δεν έπρεπε 3 μέρες πριν δώσω πανέλλήνιες να το κάνω,αλλα το ένιωσα..Άνοιξα γρήγορα το κουτί..Βρήκα μια φωτογραφία μας..Δεν άντεξα...Την έβαλα και πάλι στο πορτοφόλι μου...Βρήκα και άλλη μια,σκισμένη και ξανακολλημένη απο εμένα..Εγώ γαλάζια μπλούζα και γυαλιά ηλιού μαυρα,εσύ λευκή μπλούζα και άσπρα γυαλιά.Είμασταν μικρούλια..Άν θυμάμαι καλά,η φωτογραφία τραβήχτικε Ιούνιο του 2008.Σε είχα αγκαλιά...Μόλις είχες αρχίσει να βγάζεις γένια...Και χαμογελούσες..Με αυτό το χαμόγελο,που όταν το βλέπω,τραβάει και τα δικά μου χείλη να γελάσουν..Τα άσπρα γυαλιά μου,που έλεγες οτι σε έκαναν ευτυχισμένο..Ένα γράμμα σου που έλεγες οτι με αγαπάς.Ένα στικάκι..Με τα τραγούδια μας."Σε ένα χαρτάκι έγραψα-Βαλάντης","Να την προσέχεις-Sanjuro","Beautiful things-Tiesto"...Κάποιες απο τις μελωδίες που θυμίζουν και θα θυμίζουν πάντα εσένα..Κοντοστάθηκα..Τα ρούχα σου ήταν εδώ..Στην ντουλάπα μου.Δυο φούτερ σου..Ένα μαυρο και ένα κόκκινο..Ξεχασμένα...όπως όλες μας οι αναμνήσεις απο μεριά σου,όλα όπως τοτε απο μεριά μου..Τα μύρισα..Και όλα σκοτείνιασαν..Μυριζαν ακόμα το άρωμα σου...Τα έτριψα με δύναμη πάνω μου,μήπως νιώσω την ζεστασιά της αγγαλιάς σου..Μάταια..Το μόνο που ένιωθα εκείνη τη στιγμή ήταν πόνος.Πόσο σιχαίνομαι να παραδέχομαι στον ευατό μου οτι τα ξέχασες όλα?Γιατί ξέχασες?Γιατί οι φωτογραφίες είναι παλιές και όχι πρόσφατες?Πονάω..Τρέμω απο πόνο..Τα μάτια σου εμφανίζονται μπροστά μου..Τα πιο παιδικά και θλιμμένα μάτια που είδα στη ζωή μου...Ανοίγω το παλιό κινητό..Motorola V3i το ροζ..όταν γνωριστήκαμε αυτό είχα..Πόσο με κοροιδευες για το χρώμα? "Η μελαχρινή Barbie..Και μέλλουσα γυναίκα μου" έλεγες..Μήνυμα.10 Ιουλιου 2008..Αντρας μου.."Δεν είσαι εντάξει πάντως εγω σε αγαπάω παρα πολυ και κάνω μια προσπάθεια..Σημερα με στεναχώρισες πάρα πολυ.Καληνύχτα."...Κομμάτια είχα γίνει.Η πρώτη φορά που τσακθήκαμε και έφταιγε η ζήλεια μου.όλο το βράδυ έκλαιγα..Ήθελα να σε πάρω να σου πώ ποσο πολύ σε αγαπάω..Αλλά φοβόμουν την απόριψη κλήσης.Σου έστειλα,πως είσαι η ζωή μου.Το εννοούσα μάτια μου.ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΣΑΑ!Ήσουν και είσαι η ζωή μου.Πρέπει να το πιστέψεις.Όσα έζησα,τα έζησα μαζί σου μάτια μου..Αυτά τα 2 χρόνια που με είχες αγκαλιά..Που με αγαπούσες..Που με στήριζες...Δεν ξέρω πως θα αντιδράσω που τελειώνει το σχολείο και δεν θα σε ξαναδώ..Δε ξέρω πως θα αντιδράσω που θα κλείσεις τα 18 σου χωρίς εμένα.Δεν θέλω ουτε να το σκεφτώ..Ίσως σου δώσω τα γυαλιά τα άσπρα..Κάποτε σε έκαναν ευτυχισμένο..Κάποτε...

Συναισθήματα.

Πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα.Δε πιστευω ομως οτι μπορείς να είσαι με κάποιον που απλά σου αρέσει και μετά με τον καιρό να τον ερωτευτεις.Να τον αγαπήσεις ίσως.Ο έρωτας σου έρχεται απο την πρώτη στιγμή.Άντε απο την δευτερη.Όταν άκουσα την λέξη πρώτη φορά,μου είπαν οτι είναι ένα αγγελάκι που κρατάει ενα τόξο, σημαδευει τα ζευγάρια και τα κάνει να αγαπιούνται.Λάθος.Είναι ενα δυνατό συναίσθημα,αλλά όχι σαν την αγάπη.Έρωτας είναι να βλέπεις κάποιον πρώτη φορα και να παθεις σοκ.Να μην ξέρεις,γιατί χτυπάει έτσι η καρδιά σου.Να αναρωτιέσε τι έφαγες και το στομάχι σου κάνει ετσι.Στα μάτια σου να φένονται όλα πάνω του/της,απίστευτα.Όμως,γιατί πάντα (σχεδόν) ερωτευόμαστε λάθος άτομα?Ίσως γιατί ερωτευόμαστε εξωτερική εμφάνιση και όχι χαρακτήρα.Αλλά και πάλι.Γιατί πάντα να κάνουμε λάθος επιλογές?Γιατι μετά να κλαίμε και να μετανιώνουμε για ένα τόσο όμορφο συναίσθημα?Και μετα το κλασσικό "Σε ξεπερνάω".Σκιζουμε γράμματα,πετάμε πράγματα,βγαίνουμε με τον καθένα για να ξεπεράσουμε τον προηγούμενο.Το ίδιο και όταν αγαπάμε κάποιον.Βασικά όταν αγαπάς είναι ακομα χειρότερα.Στην αγάπη γίνεται πανικός απο τις λάθος επιλογές.Δεν ξεχωρίζεις οτι το βρίσιμο ,η αχαριστια,ο εγωισμός του/της δεν είναι για το καλό σου.ΝΑΙ ωραία,συμφωνώ,όποιος αγαπάει πληγώνει.Ωραία.Μηπως όμως πρέπει να επανορθώσει κιόλας?Οι σχέσεις,και τα συναισθήματα,όταν κάτι τελειώνει,πρέπει να μένουν στο παρελθόν,σαν μια καλή αναμνηση.Για να προχωρήσεις,και να μην κάνεις τα ίδια λάθη.Θα ήταν όλα πάρα πολύ όμορφα,αν αυτα τα συναισθήματα έμεναν για πάντα,αναμεσα σε μια γυναίκα και έναν άντρα.Ακόμα και αν δεν ήταν μαζι.Απλα να ήξεραν οτι είναι ερωτευμένοι και αγαπιούνται έξισου πολύ.Άραγε,θα βγεί ποτε κάποιο μηχάνημα που να μας δείχνει τα σωστά άτομα?Έτσι ο πόνος θα σταματούσε στον έρωτα.Και όλοι θα είχαμε κάποιον που να μας συμπληρώνει.Δεν θα νιώθαμε μοναξιά.Και όμως.Ο έρωτας και η αγάπη δε θα άξιζαν τόσο,αν γινόταν αυτό.Άρα,καλά έιμαστε και έτσι...

Έρωτας είναι να αγαπάς τις ομοιότητες που έχετε,
Αγάπη να ερωτευεσαι τις διαφορές σας.
Τόσο απλά.

Τζόγος.

Κορώνα ζεις.Γραμματα πεθαίνεις.

Αίγινα...

Απο μικρή το ήξερα. Το μόνο πράγμα που θα με κάνει ευτυχισμένη είναι τα ταξίδια.Πολλά ταξίδια με 1-2-3 καλούς φίλους ή και με παρέα μεγάλη.Νέα μέρη,άλλες συνήθειες, περπάτημα, πάρκα,αξιοθέατα,άλλο φαγητό,πολύ άλλο...γενικά.Το είχα απο μικρή.Στις πιο δύσκολες στιγμές και στις καλυτερές μου,πάντα έφευγα. Η μαμά λέει οτι έχω τάσεις φυγής.Ο μπαμπάς λέει οτι μοιάζω σε αυτόν,γιατί έχει πάει παντού και λατρεύει τα ταξίδια.Εγώ πάλι το λέω απλα. "ΑΠΛΑ ΛΑΤΡΕΥΩ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΩ". Τα αγαπάω τα ταξίδια..έτσι απλά.Την Δευτέρα λοιπόν,έφυγα για Αίγινα,να βρώ την καλύτερη φίλη μου,την Μαριαλένα(γνωστή ως συνταξιδιώτης και συγκάτοικος στην τρέλα μου)-ένα διημεράκι μέσα στο Πάσχα δεν ήταν κακή ιδέα-. Ομολογώ,οτι στο μερος έχω ξαναπάει,αλλα είχα πολύ καιρο. Έφυγα απο νωρίς για να πάρω το πλοίο μου(Ο θεός να το κάνει,δεν είχε καν χώρο για καπνίζοντες.Ελεος.)Μόλις έφτασα,το μόνο που άκουσα,είναι την Μαριαλένα να ουρλιάζει Τατιάνα,Τατιάααναααααααα!Πως με ξέρει. Φαντάστηκε οτι πάλι δεν φοράω φακούς και οτι δεν πρόκειται να την δώ.Αισθάνθηκα τόση χαρά,όχι γιατί με φώναζε,αλλά γιατί ήταν αυτή η συγκεκριμένη που με φώναζε,και γιατί το μόνο που έπιανε το μάτι μου ήταν θάλασσα,και χαμογελαστούς ανθρώπους. Μικρούς και μεγάλους. Όχι σαν τους και καλά snob πιτσιρικάδες της αθήνας και τις αγενέστατες γιαγιάδες που πρεζόνι σε ανεβάζουν πουτανακι σε κατεβάζουν. Το πρώτο πράγμα που έκανα,είναι να επισκεφτώ τον Άγιο Νεκτάριο..Να ανάψω κάνα κερί μπας και με φωτίσει,και φυσικά να δώ την εκκλησία που βαφτίστηκε η κολλητή μου! Αφού περπατήσαμε για κάνα μισάωρο δίπλα στην θάλασσα και φυσικά ήπιαμε τον καθημερινό μας φραπέ,μου είπε τα νέα των 2 ημερών που είχα να την δω..Αργότερα με ξενάγησε και Σουβάλα. Τότε έριξα και την ιδέα.."Ρε τζουτζουκάκι να σου πωωωωωωω..Φοράω μαγιό απο μέσα πάμε για μπάνιοο?." "Ημουν σίγουρη οτι θα φορούσες...Άντε πάμε να ξεπαγιάσουμε Απρίλη μήνα"
Και είχε δίκιο.Οπως πάντα.Ξεπαγιάσαμε αλλα η θάλασσα ήταν τόσο όμορφη,τόσο γαλήνια,τόσο μαγική....Που δεν μας ένοιαζεε....Ήταν απο τις καλύτερες εκδρομές που έχω πάει,γιατί όσο νά ναι σε μια άσχημη περίοδο,ένα ταξιδάκι σου κάνει καλο.Οπως σου κάνουν καλό τα αστεία απο ένα αγαπημένο πρόσωπο,οπως σου κάνει καλό ο ήλιος,όπως σου κάνει καλό μια σφιχτή αγγαλιά απο τον κολλητο-κολλητη σου..Και ναιιι!Σε 2 εβδομάδες ξαναπάω Αιγινα.Μια εκδρομή ακόμη πριν τις τραγικές μέρες των Πανελληνίων,Θα μου κάνει καλό..Για το καλοκαίρι δεν το συζητάω καν..Παρο,θεσσαλονίκη,Κρήτη,Οροπό και Λουτράκι θα ναι αρκετά μέρη....Συμπέρασμα.. "Ο καλύτερος τρόπος για να σπάσεις την μονοτονία και τον πόνο σου ειναι τα ταξίδια και όχι οι ψυχαναλύσεις!"

Αν και δεν μ'αρέσουν τα μεγάλα λόγια,είμαι δίπλα σου 12 χρόνια,και θα είμαι για πάρα πολλά ακόμα.Σ'αγαπαω!

Νιώθω...

Δε ξέρω τι νιώθω.Δηλαδή αμα ήξερα καλά θα ήταν...Είσαι τόσο περίεργος..Τόσο απόμακρος..Και τόσο διαφορετικός..Έχεις χτίσει ένα δικό σου κόσμο,και δεν αφήνεις κανέναν να μπεί μέσα..Δηλαδή δε θες να αφήσεις.Δηλαδή ήθελες μόνο μία,και για αυτην μετάνιωσες..Αν και την θες ακόμα..Δηλαδή....ΣΚΑΩ... Και απο τη ζήλεια μου,και απο τα συναισθήματα μου.Σε νοιάζομε...Σε ξέρω ένα χρόνο και...δεν σε έχω πλησιάσει καν....Είμαι εδώ να γκρεμίζω τα τείχη που χτίζεις...Αν τα καταφέρω και ποτέ..Είμαι και 1,63 δε φτάνω...Ναι...θέλω και χιούμορ στη κατάσταση που είμαι..Εσυ με μιά μπίρα αγκαλιά...Και τη σκέψη σου να μη ξεκολλάει και ποτέ απο εκείνη...Προσπαθείς πάνω σε βρώμικα και εφήμερα κρεβάτια..Μα δεν νομίζω οτι είναι λύση...Δεν έχω μπεί καν στη ζωή σου..Ουτε καν έχω αγγίξει ποτε τη ψυχή σου..Έχω μπεί στη λίστα του msn σου!ΧΑ!ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ!Μαζί με άλλα 1200 σούργελα....Πως να σε βοηθήσω.Καταρχήν..Τι νιώθω?ΔΕ ΞΕΡΩ.....Ε!ΜΑΘΕΕΕΕΕ!!!!!!Πόσο δύσκολο είναι να ξεμπλέξεις όλο αυτο το χάος που είναι μέσα σου.Τελικά μπαίνεις να ξεμπλεχτείς και βγαίνεις πιο μπερδεμένος...Με την πλάτη στο πάτωμα και τα πόδια ψηλά,-σα κατσαρίδα που έχει ψεκαστεί με ΤΕΖΑ-,περιτρυγιρισμένος απο ένα κάρο συναισθήματα....Που σε πνίγουν...Σε πνίγουν..σε πνίγουν...σε πνίγουν.......Εντάξει σε έσκασαν...Και τώρα τι κάνουμε?Ξανακλεινόμαστε μέσα μας.?Τραυματική εμπειρία..Ποιος μπορεί να σε βοηθήσει?Κανείς..Ουτε καν αυτος..Δηλαδή αν ανοιχτεί και λίγο,δε θα ήταν και άσχημα..Και αν ήταν?Και αν έπεφτες με τα μούτρα να τον βοηθήσεις,και τελικά δε μπορούσες και σου γυρνούσε όλο πίσω?Εμ..δε θα μάθεις ποτε...Αν δεν σα αφήσει...Ε μια ήθελε και το μετάνιωσε λέμε....Νιώσε το...

Στο διάολο....

Στο διάολο τα μάτια σου.Στο διάολο το δήθεν ενδιαφέρον σου.Στο διάολο οι ψευτικες ματιές σου.Στο διάολο το ψευτικο χαμόγελο τις δήθεν επιτυχίας σου.Στο διάολο η όλη σου ψευτιά.Να ξεγελάσεις άλλους που θα σε πιστέψουν.Στο διάολο όλα.

Λοιπον?

Εσύ με τι θα βγείς απόψε?Με την πλήξη ή την μοναξιά σου?Με το τσιγάρο σου ή με το ποτό σου?Με ανθρώπους ή τέρατα?Με δαίμονες ή με αγγέλους?Με την ψευτιά ή την αλήθεια σου?

Ναυαγός...

Και έτσι απλά θυμάμαι..οτι άνοιξα το χέρι και σε άφησα να φύγεις...Γιατί δεν ήρθες?γιατί δε μου είπες οτι με αγαπάς?γιατί δε προσπάθισες να σώσεις αυτό που χτίζαμε 2 χρόνια?έπρεπε ο εγωισμός μας να σταθεί σαν τοίχος ανάμεσα μας τοτε?γιατι?γιατι?γιατι??ένας λόφος απο αναπάντητα γιατί που πνίγουν την καρδιά και το μυαλό μου..και τώρα δε σε ξέρω..δεν ξέρω αν σε γνώρισα και ποτέ..Στέκομαι βουβή και σε κοιτάζω..Να αλλάζεις,να μεγαλώνεις,να πληγώνεις και να πληγώνεσαι..Είμαι περίφανη για σένα..Που βρήκες άτομα να σε αγαπάνε..Που δεν με έχεις ανάγκη πλεον...Που τα καταφέρνεις σε όλα...Ξέρω οτι με τον τρόπο σου,προσπαθείς να με βοηθήσεις να σκοτώσω όλα τα όνειρα που είχα για εμάς..Και σε ευχαριστώ για αυτό..Ίσως όμως να μην έχω ανάγκη αυτή σου την βοήθεια όμως..Έχω ανάγκη να κοιμηθώ στο στήθος σου..Να ακουώ τον χτύπο της καρδιάς σου..Να σηκωνόμαστε και να πηγαίνουμε μαζί σχολείο...Να μιλάμε..Να σε προσέχω όπως τοτε..Να ξυπνάω το πρωί απο το δικο σου φιλί στη πλάτη και να μυρίζω τα αρώματα μας που έχουν μπλεχτεί και να μυρίζει όλο το δωμάτιο..Να μη θυμάμαι αν το φουτερ μου είναι στο δικό μου ή στ δικό σου σπίτι..Να ακούμε ελληνικά τραγούδια που αρέσουν σε μένα και να τρέχουμε σ festival techno και minimal στη θεσσαλονίκη γιατί αρέσουν σε σένα..Γιατί μπορεί να μή ταιριάζαμε καθόλου σε κάποια πράγματα,αλλα να είμαστε μαζί γιατί ήξερα οτι μαζί μου ήσουν αληθινός..Ο δικός μου καθρέφτης..Και όμως...Όλα αυτά δε τα ξέρεις..Τώρα πια..Σηκώνομαι μόνη το πρωί..Χώρις κάποιον να με στριμώχνει στο μονό μου κρεβάτι..Και χωρίς μήνυμα στο κινητό...Πίνω καφέ και καπνίζω..Φυσάω το καπνό και αναρωτιέμαι αν εσυ ξύπνισες..Αν θα πας σχολείο..Βάφομαι και ντύνομαι..Χωρίς ποτέ να ξεχνάω να φοράω τη χαμογελαστή μου μάσκα..Δε θέλω να έρθω..Δε θέλω να σε δώ..Δε θέλω να δω οτι περνάς καλα και χωρίς εμένα..Οτι δε σταματάει ποτε πια το βλέμμα σου πάνω μου...Οτι τώρα,περιμένεις κάποια άλλη για να φύγετε μαζί απο το σχολείο..Δε θέλω..Δε θέλω...Και όχι..Δε θέλω να σε ξεχάσω..Δε θέλω αλλον με το ίδιο χαρακτήρα..Δε θέλω άλλον με τα ίδια μαλλιά...Ουτε με τα ίδια χείλια..Ουτε με το ίδιο πρόσωπο...Τα μάτια δε τα βρίσκω,όσο και να θέλω..Θέλω εσένα...Θέλω τα δικά σου δάχτυλα να μπλέκονται με τα δικά μου..Θέλω τη δική σου αναπνοη να νιώθω πάνω μου το βράδυ..Θελω εσένα να μου στρίβεις τσιγάρο και να με κοροιδευεις που καπνίζω Davidoff..Eσένα και μόνο εσένα...Και τη κάνω για αυτό?τίποτα..Γιατί και να κάνω δε θα με δεχτείς πίσω..Και εγώ μένω μόνη..Άδεια..Κολλημένη σε μια φωτογραφία..Προσπαθώ να θυμηθώ τα αρωμά σου...Τα χέρια σου...Έγραφες με το δεξί ή με το αριστερό?Πως έπινες τον καφέ?Πως λέγαν τον αγαπημένο σου dj?Χορταριάζουν οι αναμνήσεις μου..Χάνω τα βήματα..Τον ίδιο τον εαυτό μου..Άκου τη φωνή μου που τρέμει απο μοναξιά...Και όμως δε την ακούς...Δε σε νοιάζει να την ακούσεις..Δεν ενδιαφέρεσαι για μένα και μου το δειξες στο μεγιστο βαθμό...Ξενυχτάω τα βράδια με τη σκέψη μου να μη ξεκολλάει απο σένα...Φίλοι μπαινοβγαίνουν στο σπίτι προσπαθόντας να με συνεφέρουν..Βλέπω τα τσιγάρα ένα ένα να τελειώνουν και εμένα κάθε βράδυ σχεδόν να παραπαταώ απο τη βότκα..Ναι μη γελάσεις...Ακόμα έτσι προσπαθώ να λύσω τα προβλήματα μου...Καταστρέφοντας εμένα..Και ναι για αυτό δε έρχομαι σχολείο..Γιατι κάθε βράδυ είμαι μεθυσμένη..Γιατί δεν αντέχω να μαι μακρυά σου...Γιατί αν και άλλαξα συνηθειες...Η σκέψη μου είναι στοιχειομένη απο τη δικιά σου μορφή...Τωρα κρατάω εγώ συνέχεια ένα τσιγάρο και έναν αναπτήρα..Πορτοκαλί..Σαν τα τσιγάρα σου..Όχι δεν είμαι η ίδια που γνώρισες..Και όχι..δε θα είμαι καλύτερα την επόμενη βδομάδα...Είμαι έτσι ενα χρόνο και...Τώρα θα συνέλθω?Μπορώ να πέσω για ύπνο και να ξυπνίσω όταν θα είσαι εσύ ξανα δίπλα μου?Όταν δε θα με ρώταει κανείς γιατί δε πήγα σχολείο..?Όταν η μαμά δε θα γκρινιάζει να σταματήσω να πίνω τόσο?Οταν εσυ μόνο θα με αγκαλιάζεις και θα με προσέχεις..?Μπορείς να μείνεις ακίνητος σε ένα κόσμο που δε σταματάει ποτέ?Βρήκα μαζί σου τον παράδεισο και με πέταξες στη κόλαση..Σε μια ψεύτικη γαμωκοινωνια..Ακόμα σε περιμένω να γυρίσεις...Μακάρι να γυρίσεις..Ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου..Ήσουν και είσαι μοναδικός για μενα...

Η ταράτσα..

Πόσο καιρό είχα να ανέβω σε αυτήν την ταράτσα..?Απο 5 χρονών...Με ανέβαζε μικρή ο μπαμπάς και εγώ γατζωμένη και φοβισμένη κοίταγα δειλά απο κάτω...Που να ήξερα ότι μετά απο 12 χρόνια θα έπαιρνα ξανά τα κλειδιά στα χέρια μου και έχοντας ξεπεράσει τη υψοφοβία μου θα γινόταν το αγαπημένο μου στέκι?

Μπορεί να ακούγετε γελοίο εμένα όμως η εικόνα του με συναρπάζει...Τόσα σπίτια,μικρά σαν χάρτινα σπιρτόκουτα όταν τα κοιτάς απο ψηλά...Η ταράτσα μου προσφέρει την αίσθηση της ελευθερίας που τόσο πολυ αγαπάω...Κρέμομαι στα κάγκελα και κοιτώ τριγύρω...Η ακρόπολη,ο λυκαβηττος...Ένα τοπίο που με κάνει να αγαπάω ετούτη την τσιμεντένια πόλη...Βλέπω πουλιά να πετάνε και τα ζηλεύω τοσο πολύ.Μακάρι να μπορούσα να πετάξω σαν αυτά..Ένας καθηγητής μου,ομολογώ του έχω μεγάλη αδυναμία,μου είπε οτι μοιάζω με πεσμένο άγγελο,και οτι πρέπει να βρώ κουράγιο να ανοίξω τα φτερά μου..Μπορεί να μην είμαι άγγελος,ούτε καν να μοιάζω,αλλά μόλις βρήκα το κουράγιο να ανοίξω τα φτερά μου...

Τώρα ανεβαίνω κάθε μέρα στην ταράτσα,είτε μόνη,είτε με φίλους,και χαζεύω όλη την Αθήνα..Με ένα τσιγάρο στο χέρι και μια ψυχή που πλεον πετάει ελεύθερη...
Ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ,σε ανθρώπους που έμειναν δίπλα μου,όταν έπιασα πάτο.

Αντίο

Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε..Αρπάξαμε το πλέγμα της ζωής..Νομίζαμε πως ήταν τριαντάφυλλο και γεμίσαμε τα νιάτα μας πληγές..Άν υπάρχω θα σε θυμάμαι..Γιατί αποφάσισα να ζήσω το παρόν μου,και να σταματήσω να ζώ στις αναμνήσεις..Σε λίγους μήνες τελειώνω το σχολείο..Οπότε...Αντίο μπουρδελοσχολείο(Τις ωραίες στιγμές,θα τις θυμάμαι για πάντα),Αντίο μαλάκα καθηγητή,Αντίο γλειώδες συμμαθητή,Αντίο καριόλα που με κοιτάς με μισό μάτι,Αντίο ναυαγέ.Γειά σου καινούργια μου ζωή.

Cause I am looking at you through the glass

I'm looking at you through the glass...
Don't know how much time has passed
Oh, god it feels like forever
But no one ever tells you that forever
Feels like home sitting all alone inside your head

How do you feel? That is the question
But I forget.. you don't expect an easy answer
When something like a soul becomes
Initialized and folded up like paper dolls and little notes
You can't expect a bit of hope
So while you're outside looking in
Describing what you see
Remember what you're staring at is me

Cause I'm looking at you through the glass...
Don't know how much time has passed
All I know is that it feels like forever
When no one ever tells you that forever
Feels like home, sitting all alone inside your head

How much is real? So much to question
An epidemic of the mannequins
Contaminating everything
When thought came from the heart
It never did right from the start
Just listen to the noises
(Null and void instead of voices)
Before you tell yourself
It's just a different scene
Remember it's just different from what you've seen

I'm looking at you through the glass...
Don't know how much time has passed
And all I know is that it feels like forever
When no one ever tells you that forever
Feels like home, sitting all alone inside your head

And it's the starrrssss
The sttarrrsss
That shine for you
And it's the starrrssss
The sttarrrsss
That lie to you.. yeah-ah

I'm looking at you through the glass...
Don't know how much time has passed
Oh, god it feels like forever
But no one ever tells you that forever
Feels like home, sitting all alone inside your head

'Cause I'm looking at you through the glass...
Don't know how much time has passed
All I know is that it feels like forever
But no one ever tells you that forever
Feels like home, sitting all alone inside your heaaaaddd

And it's the starrrssss
The sttarrrsss
That shine for you.. yeah-ah
And it's the starrrssss
The sttarrrsss
That lie to you.. yeah-ah

Ohhhoh when the starrs
Ohhh oh when the starrrrs that liieee

Χαμένες στιγμές....

1-Να σε ρωτήσω κάτι?
2-Ναι..
1-Αν η ζωή ήταν χρώμα,τι χρωμα θα ήταν?
2-(δειλό χαμόγελο.)Δε ξέρω..Ίσως μαυρόασπρη..Εσύ τι λες..?
1-Η δικιά μου ρόζ..Με πολλές μαυρες λεπτομέρειες..
2-(Σιωπή)
1-Να σε ρωτήσω κάτι ακόμα?
2-Φυσικά
1-Με αγαπούσες?
2-Πρέπει να ξεχάσεις..
1-Σε παρακαλώ απάντησε μου ειλικρινά..Με αγαπούσες?
2-Όχι..Αφού βαθιά μέσα σου το ξέρεις..Γιατί βασανίζεις τ μυαλό σου με αυτά?
1-Ήθελα να πεις ναι,έστω ψέμματα..Να κρυφτώ ήσυχα στο γλυκό σου ψέμα και σε αυτό το χαμόγελο που δειλά σχηματίζουν τα χείλη σου..
2-Πρέπει να ξεχάσεις..
1-Δε μπορώ
2-Δε θέλεις..
1-Έστω και έτσι..ΔΕ ΘΕΛΩ
2-Πάντα ήσουν δυνατή γιατί έτσι.?
1-Γιατι τώρα δε μπορώ..όχι δε θέλω..δεν μπορώ..
---------------------------------------------------------------------------
3-Τατιάνα?
1-Ναι μαμά?
3-Μόνη σου μιλάς?
1-Όχι..Με το χαμένο άλλο μου μισό..Που στοιχειώνει το καθρέφτη....

Πρώτη γνωριμία...

Δεν έχει σημασία ποια είμαι..Απο που είμαι..ούτε γιατί ήρθα...Όλοι σ αυτό τον κόσμο ήρθαμε για κάποιο σκοπό..Θέλει τόση μαγκιά για να ανταπεξέλθουμε στις καταστάσεις αυτές..Αλήθεια..σε ποιον υπάρχει τόση δύναμη και τόση μαγκιά μεσα του να μου δανείσει λιγο?γιατι σε μένα δεν υπαρχει...Είμαστε ολοι ανθρωπάκια..γελοίοι ανθρωποι...Απο ένα περίεργο υλικο...και μια καρδια απο πέτρα..παιρνουμε δίνουμε...πέφτουμε-σηκωνόμαστε-ξαναπέφτουμε- ξανασηκωνομαστε..οπως λένε πολλοι επιτρέπεται να πέσεις..επιβάλεται να σηκωθεις..Πολλοι είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν να πέσεις..λιγοι όμως σε βοηθάνε να σηκωθείς..Η δύνα,η θα βγεί απο μέσα σου..Κ όμως..εσυ νιωθεις τόσο αδύναμος..τοσο άδειος...τοσο μόνος...Να θυμάσαι...πάντα υπάρχει ένα χερι και μια καρδιά που μπορεί να σε σηκώσει..Το θεμα είναι να καταλάβεις ποιος είσαι..και να μη φοράς παροπίδες...Να ψάχνεις για την αλήθεια..και όχι για το ψέμα που θα σε προστατέψει απο την κατάθλιψη και την μοναξιά..