To τελευταίο αντίο...

Όταν το παρελθον γίνεται η πιο δυνατή νοσταλγία και το παρόν σωπαίνει...Το μέλλον καταδικάζεται στην πιό βαριά ποινή...Να θυμάται για πάντα..

Όχι πια όνειρα...

Όχι πια όνειρα πως κάποτε θα ζήσουμε μαζί..

Όλα όσα εζησα ήσουν εσύ..Αντίο ναυαγέ μου..Να προσέχεις...

Always yours...

9 Μέρες

9 Μέρες μέχρι το μεγάλο αντίο.Δεν μπορώ να το καταπιώ.3 χρόνια δε το κατάπια.Τώρα θα το καταπιώ.Ευτυχως για μένα,πάλι διάλεξα τον πιο δειλό τρόπο για να σου πω αυτη τη λέξη.Ένα γράμμα...Ένα γράμμα που θα φέρει και το οριστικό τέλος.Εξωτερικά.Μισώ το τον ευατό μου που περιμένω απάντηση.Μισώ τον ευατό μου που περιμένω να λυγίσεις.ΤΟΝ ΜΙΣΩ.Δε βγήκα.Κάθησα να σκεφτώ.Πράγματα..Λόγια...Στιγμές...Είτε που ζήσαμε είτε που έπλασα με την φαντασία μου...Πολλά λογια...Πολλά λογια..χωρίς αξία.Χωρίς μια πράξη....ΌΧΙ.Απόψε δεν πρέπει να ξύσω τις πληγές...Δεν πρέπει να ματώσω και το φετινό καλοκαίρι...Δεν πρέπει να με βάψω κόκκινη.Εσένα πρεπει να βάψω...Κόκκινο με αίμα την καρδιά και την ψυχή σου,για να δείς ποσο πονούσα...Με κόκκινα ροδοπέταλα τα χέρια σου και το σώμα σου,για να μην ξανανιώσω ποτε το άγγιγμα σου,να μην μυρίσω ποτε ξανά το άρωμα του κορμιου σου..Κόκκινα με κεράσια τα χείλη σου,για να μην ξανανιώσω ποτε το άγγιγμα των χειλιών σου,να μην νιώσω ποτέ τη γλώσσα σου να μπλέκεται με την δική μου..Με κόκκινη μπογιά τα μάτια σου,να μην ξαναδώ ποτε τον εγωισμό να καθρεφτίζεται μέσα τους,να μην δω ποτέ το παιδικό σου βλέμμα.Κόκκινα τα φτερά που σου δωσα,γιατί εγώ σε προοριζα για άγγελο,αλλα έγινες ένα πλάσμα του διαβόλου.Το έλεγε και το ψευδονυμό σου άλλωστε....Κόκκινους όλους τους δρόμους,τα στενά,τα μαγαζία,τα σπίτια που είδαμε μαζι,και όταν περνάω να μην θυμάμαι τίποτα απο σένα.Κόκκινη εμένα,για να σταματήσω να γδέρνω το δέρμα μου,να σταματήσω να φοράω τα ρούχα σου,να σταματήσω να μαι αυτο που ήμουν.

Ψέμα.

Με ένα μ ή με δυο μ (ψέμμα),εμένα με πνίγει.Με θλίβει.Με σκοτώνει.Και να...Μετά απο χρόνια έρχομαι πάλι αντιμέτωπη με αυτο το τέρας που στα ελληνικά λεξικά χαρακτηρίζεται με την λέξη ψέμα.Με κατηγορούμενο εμένα και δικαστές κάποιους απο τους καλύτερους μου φίλους.Όλα τα στοιχεία εναντίον μου.2-3 αποδείξεις,που αν το παλέψεις,τις αγνοείς και τελείως.Και τώρα τι?Και τώρα...?Εγω να πνίγομαι μέσα σε κάτι.Εκεί που είπα το ουφ! για τις πανελλήνιες εμφανίζεται μπροστά μου αυτος ο διάολος που απο τότε που θυμάμαι τον ευατό μου ήταν εχθρός μου.Το χειρότερο πράγμα.Αυτο που πάντα με κομμάτιαζε.Αυτό που ποτέ δεν μπορούσα να ξεχάσω.Γινόταν στο δέρμα και στην ψυχη μου ουλή.Μια ουλή που μόνη μου δεν ήθελα να σβήσω.Μια ουλή που πάντα όταν την έβλεπα θυμώμουν.Μια ουλή που σχεδόν ποτε,δε συγχωρούσα σε κανέναν,όταν μου την χάραζε.Και τώρα τι?Και τώρα...?Γυρνάς την πλάτη σε αυτους που δεν σε πιστεύουν,και λες δε γαμιέστε,φίλη σας τόσα χρόνια και δε με πιστευετε?Ή παλεύεις με κάθε τρόπο να σε πιστεψουν?Κουραστικά και επίπονα μου φαίνονται και τα δυο.Χάλασαν τα σχέδια των διακοπών,ματιές που πλέον αποφεύγουν να συναντιούνται,σπασμένες καρδιές,λόγια...λόγια...λόγια.Και ξανά εσύ.Σε λίγες μέρες θα σου έλεγα και το μεγάλο αντίο.Αυτο που χρόνια ετοίμαζα μέσα μου,και ποτέ δε πρόφεραν τα χείλη μου.Μήπως μου κανες τόσο μεγάλο κακό?Με έκανες και μυθομανή?Ε..όχι!Θα τρελαθώ.Νιώθω πληγές μέσα μου να ξανανοίγουν.Σε μια εποχή που όχι μόνο,δεν είμαι σε θέση να παλέψω να τις κλείσω,αλλα χρειαζόμουν ξεκούραση και να μαζέψω δυνάμεις για μεταμόρφωση.Και τώρα τι?Μια σειρα απο προβλήματα που αν και μου ακούγονται γελία,δε μπορώ να λύσω.Μήπως η λυση είναι τόσο προφανής και δεν την βλέπω?Μηπως έμαθα στα δύσκολα και τα εύκολα μου φαίνονται παράξενα?Μηπως είναι όλα αυτα όντως δύσκολα?Και το άλλο?Διακοπές.Τα ταξίδια που ένα χρόνο περίμενα ένα ένα διαλύονται.Γιατί η δουλειά?20 συνεντεύξεις και άλλα 300 τηλέφωνα.Συγνώμη.Κλείνω τον Ιουλιο τα 18,αυτό δεν σημαίνει οτι δε μπορώ να κρατήσω ένα γαμημένο δίσκο.Τελικά όντως τα προβλήματα δε τελειώνουν ποτε?Ή μηπως τα προβλήματα που φτιάχνουμε εμείς στον ευατό μας δε τελειώνουν ποτε?...

Γέμισε η ζωή μου με καπνούς και με σκοτάδια..(Έτσι,γιατί είμαι και σκυλού!)