Τελικά δύσκολα καταλαβαίνεις τους ανθρώπους.Και σίγουρα όχι απο την πρώτη στιγμή που τους βλέπεις..Ουτε τους φίλους ουτε τους γκόμενους.Τελικά τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής,αλλα πολλοί μπορεί να το χειριστούν καλα το παιχνίδι της επικοινωνίας των ματιών.Και να σε ξεγελάσουν.Μετα απο χρόνια συνηδειτοποιώ τι ερωτεύομαι και αγαπάω στους ανθρώπους..Την θλίψη των ματιών.Αυτο το ράγισμα που νιώθεις στην καρδιά οταν τους κοιτάς στα μάτια.Αυτη τη στεναχώρια που σου βγάζουν και σου μεταδίδουν.Τίποτα άλλο.Ουτε τα λόγια,ουτε το χρώμα των ματιών,ουτε το σώμα ουτε τα χαρακτηριστικά του προσώπου.Νόμιζα οτι ερωτευόμουν το πρόσωπο.Αλλα μετα απο τη Σκιάθο το συνηδειτοποιησα.Ήταν αυτο.Να σου λέει ένας ανθρωπος για κάτι που τον πλήγωσε,να σε κοιτάει στα μάτια και νομίζεις οτι σε υπνότησε.Να νιώθεις να σου μεταδίδει ένα ηλεκτρικό ρευμα,ένα ριγος να διαπερνάει μέχρι και το τελευταίο σου κόκκαλο.Να αυξάνονται οι σφυγμοί σου ανάλογα με τους δικους του.Να στεναχωριέσαι με το πιο ασήμαντο γεγονός,μόνο και μόνο επειδή στεναχωρήθηκε αυτος και το είδες στα μάτια του.Α ρε αγαπημένη Σαλόνικα.Για πάντα θα με κυνηγάς,και η σκεψη σου,και ο Λευκος σου πύργος,και τα φώτα του θερμαικού,και τα στενά σου,και τα παλικάρια που βγάζεις.Φιλιά σε ολους τους κατοικους της Σαλονικαρας.
