Ναυαγός...

Και έτσι απλά θυμάμαι..οτι άνοιξα το χέρι και σε άφησα να φύγεις...Γιατί δεν ήρθες?γιατί δε μου είπες οτι με αγαπάς?γιατί δε προσπάθισες να σώσεις αυτό που χτίζαμε 2 χρόνια?έπρεπε ο εγωισμός μας να σταθεί σαν τοίχος ανάμεσα μας τοτε?γιατι?γιατι?γιατι??ένας λόφος απο αναπάντητα γιατί που πνίγουν την καρδιά και το μυαλό μου..και τώρα δε σε ξέρω..δεν ξέρω αν σε γνώρισα και ποτέ..Στέκομαι βουβή και σε κοιτάζω..Να αλλάζεις,να μεγαλώνεις,να πληγώνεις και να πληγώνεσαι..Είμαι περίφανη για σένα..Που βρήκες άτομα να σε αγαπάνε..Που δεν με έχεις ανάγκη πλεον...Που τα καταφέρνεις σε όλα...Ξέρω οτι με τον τρόπο σου,προσπαθείς να με βοηθήσεις να σκοτώσω όλα τα όνειρα που είχα για εμάς..Και σε ευχαριστώ για αυτό..Ίσως όμως να μην έχω ανάγκη αυτή σου την βοήθεια όμως..Έχω ανάγκη να κοιμηθώ στο στήθος σου..Να ακουώ τον χτύπο της καρδιάς σου..Να σηκωνόμαστε και να πηγαίνουμε μαζί σχολείο...Να μιλάμε..Να σε προσέχω όπως τοτε..Να ξυπνάω το πρωί απο το δικο σου φιλί στη πλάτη και να μυρίζω τα αρώματα μας που έχουν μπλεχτεί και να μυρίζει όλο το δωμάτιο..Να μη θυμάμαι αν το φουτερ μου είναι στο δικό μου ή στ δικό σου σπίτι..Να ακούμε ελληνικά τραγούδια που αρέσουν σε μένα και να τρέχουμε σ festival techno και minimal στη θεσσαλονίκη γιατί αρέσουν σε σένα..Γιατί μπορεί να μή ταιριάζαμε καθόλου σε κάποια πράγματα,αλλα να είμαστε μαζί γιατί ήξερα οτι μαζί μου ήσουν αληθινός..Ο δικός μου καθρέφτης..Και όμως...Όλα αυτά δε τα ξέρεις..Τώρα πια..Σηκώνομαι μόνη το πρωί..Χώρις κάποιον να με στριμώχνει στο μονό μου κρεβάτι..Και χωρίς μήνυμα στο κινητό...Πίνω καφέ και καπνίζω..Φυσάω το καπνό και αναρωτιέμαι αν εσυ ξύπνισες..Αν θα πας σχολείο..Βάφομαι και ντύνομαι..Χωρίς ποτέ να ξεχνάω να φοράω τη χαμογελαστή μου μάσκα..Δε θέλω να έρθω..Δε θέλω να σε δώ..Δε θέλω να δω οτι περνάς καλα και χωρίς εμένα..Οτι δε σταματάει ποτε πια το βλέμμα σου πάνω μου...Οτι τώρα,περιμένεις κάποια άλλη για να φύγετε μαζί απο το σχολείο..Δε θέλω..Δε θέλω...Και όχι..Δε θέλω να σε ξεχάσω..Δε θέλω αλλον με το ίδιο χαρακτήρα..Δε θέλω άλλον με τα ίδια μαλλιά...Ουτε με τα ίδια χείλια..Ουτε με το ίδιο πρόσωπο...Τα μάτια δε τα βρίσκω,όσο και να θέλω..Θέλω εσένα...Θέλω τα δικά σου δάχτυλα να μπλέκονται με τα δικά μου..Θέλω τη δική σου αναπνοη να νιώθω πάνω μου το βράδυ..Θελω εσένα να μου στρίβεις τσιγάρο και να με κοροιδευεις που καπνίζω Davidoff..Eσένα και μόνο εσένα...Και τη κάνω για αυτό?τίποτα..Γιατί και να κάνω δε θα με δεχτείς πίσω..Και εγώ μένω μόνη..Άδεια..Κολλημένη σε μια φωτογραφία..Προσπαθώ να θυμηθώ τα αρωμά σου...Τα χέρια σου...Έγραφες με το δεξί ή με το αριστερό?Πως έπινες τον καφέ?Πως λέγαν τον αγαπημένο σου dj?Χορταριάζουν οι αναμνήσεις μου..Χάνω τα βήματα..Τον ίδιο τον εαυτό μου..Άκου τη φωνή μου που τρέμει απο μοναξιά...Και όμως δε την ακούς...Δε σε νοιάζει να την ακούσεις..Δεν ενδιαφέρεσαι για μένα και μου το δειξες στο μεγιστο βαθμό...Ξενυχτάω τα βράδια με τη σκέψη μου να μη ξεκολλάει απο σένα...Φίλοι μπαινοβγαίνουν στο σπίτι προσπαθόντας να με συνεφέρουν..Βλέπω τα τσιγάρα ένα ένα να τελειώνουν και εμένα κάθε βράδυ σχεδόν να παραπαταώ απο τη βότκα..Ναι μη γελάσεις...Ακόμα έτσι προσπαθώ να λύσω τα προβλήματα μου...Καταστρέφοντας εμένα..Και ναι για αυτό δε έρχομαι σχολείο..Γιατι κάθε βράδυ είμαι μεθυσμένη..Γιατί δεν αντέχω να μαι μακρυά σου...Γιατί αν και άλλαξα συνηθειες...Η σκέψη μου είναι στοιχειομένη απο τη δικιά σου μορφή...Τωρα κρατάω εγώ συνέχεια ένα τσιγάρο και έναν αναπτήρα..Πορτοκαλί..Σαν τα τσιγάρα σου..Όχι δεν είμαι η ίδια που γνώρισες..Και όχι..δε θα είμαι καλύτερα την επόμενη βδομάδα...Είμαι έτσι ενα χρόνο και...Τώρα θα συνέλθω?Μπορώ να πέσω για ύπνο και να ξυπνίσω όταν θα είσαι εσύ ξανα δίπλα μου?Όταν δε θα με ρώταει κανείς γιατί δε πήγα σχολείο..?Όταν η μαμά δε θα γκρινιάζει να σταματήσω να πίνω τόσο?Οταν εσυ μόνο θα με αγκαλιάζεις και θα με προσέχεις..?Μπορείς να μείνεις ακίνητος σε ένα κόσμο που δε σταματάει ποτέ?Βρήκα μαζί σου τον παράδεισο και με πέταξες στη κόλαση..Σε μια ψεύτικη γαμωκοινωνια..Ακόμα σε περιμένω να γυρίσεις...Μακάρι να γυρίσεις..Ευχαριστώ που ήσουν δίπλα μου..Ήσουν και είσαι μοναδικός για μενα...