Τρίτη 11 Μαΐου 2010

Άνοιξα την πόρτα..


Και πήδηξα...Πήδηξα στην ντουλάπα των αναμνήσεων μου.Δε ξέρω το γιατί και το γιατί τώρα...Μου έλειψες..Περισσότερο απο ότι μου έλειπες μάλλον..Πόσο καιρό εχω να σε δώ?Πάνε 2 μήνες νομίζω..Εντάξει,δεν έπρεπε 3 μέρες πριν δώσω πανέλλήνιες να το κάνω,αλλα το ένιωσα..Άνοιξα γρήγορα το κουτί..Βρήκα μια φωτογραφία μας..Δεν άντεξα...Την έβαλα και πάλι στο πορτοφόλι μου...Βρήκα και άλλη μια,σκισμένη και ξανακολλημένη απο εμένα..Εγώ γαλάζια μπλούζα και γυαλιά ηλιού μαυρα,εσύ λευκή μπλούζα και άσπρα γυαλιά.Είμασταν μικρούλια..Άν θυμάμαι καλά,η φωτογραφία τραβήχτικε Ιούνιο του 2008.Σε είχα αγκαλιά...Μόλις είχες αρχίσει να βγάζεις γένια...Και χαμογελούσες..Με αυτό το χαμόγελο,που όταν το βλέπω,τραβάει και τα δικά μου χείλη να γελάσουν..Τα άσπρα γυαλιά μου,που έλεγες οτι σε έκαναν ευτυχισμένο..Ένα γράμμα σου που έλεγες οτι με αγαπάς.Ένα στικάκι..Με τα τραγούδια μας."Σε ένα χαρτάκι έγραψα-Βαλάντης","Να την προσέχεις-Sanjuro","Beautiful things-Tiesto"...Κάποιες απο τις μελωδίες που θυμίζουν και θα θυμίζουν πάντα εσένα..Κοντοστάθηκα..Τα ρούχα σου ήταν εδώ..Στην ντουλάπα μου.Δυο φούτερ σου..Ένα μαυρο και ένα κόκκινο..Ξεχασμένα...όπως όλες μας οι αναμνήσεις απο μεριά σου,όλα όπως τοτε απο μεριά μου..Τα μύρισα..Και όλα σκοτείνιασαν..Μυριζαν ακόμα το άρωμα σου...Τα έτριψα με δύναμη πάνω μου,μήπως νιώσω την ζεστασιά της αγγαλιάς σου..Μάταια..Το μόνο που ένιωθα εκείνη τη στιγμή ήταν πόνος.Πόσο σιχαίνομαι να παραδέχομαι στον ευατό μου οτι τα ξέχασες όλα?Γιατί ξέχασες?Γιατί οι φωτογραφίες είναι παλιές και όχι πρόσφατες?Πονάω..Τρέμω απο πόνο..Τα μάτια σου εμφανίζονται μπροστά μου..Τα πιο παιδικά και θλιμμένα μάτια που είδα στη ζωή μου...Ανοίγω το παλιό κινητό..Motorola V3i το ροζ..όταν γνωριστήκαμε αυτό είχα..Πόσο με κοροιδευες για το χρώμα? "Η μελαχρινή Barbie..Και μέλλουσα γυναίκα μου" έλεγες..Μήνυμα.10 Ιουλιου 2008..Αντρας μου.."Δεν είσαι εντάξει πάντως εγω σε αγαπάω παρα πολυ και κάνω μια προσπάθεια..Σημερα με στεναχώρισες πάρα πολυ.Καληνύχτα."...Κομμάτια είχα γίνει.Η πρώτη φορά που τσακθήκαμε και έφταιγε η ζήλεια μου.όλο το βράδυ έκλαιγα..Ήθελα να σε πάρω να σου πώ ποσο πολύ σε αγαπάω..Αλλά φοβόμουν την απόριψη κλήσης.Σου έστειλα,πως είσαι η ζωή μου.Το εννοούσα μάτια μου.ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΣΑΑ!Ήσουν και είσαι η ζωή μου.Πρέπει να το πιστέψεις.Όσα έζησα,τα έζησα μαζί σου μάτια μου..Αυτά τα 2 χρόνια που με είχες αγκαλιά..Που με αγαπούσες..Που με στήριζες...Δεν ξέρω πως θα αντιδράσω που τελειώνει το σχολείο και δεν θα σε ξαναδώ..Δε ξέρω πως θα αντιδράσω που θα κλείσεις τα 18 σου χωρίς εμένα.Δεν θέλω ουτε να το σκεφτώ..Ίσως σου δώσω τα γυαλιά τα άσπρα..Κάποτε σε έκαναν ευτυχισμένο..Κάποτε...

2 σχόλια:

  1. Πρεπει να ομολογησω πως με αυτο το κειμενο, μου κοπηκαν τα ποδια... Ενιωσα εναν κοσμο μεσα μου να καταρρεει... Ξερω πως δε βρεθηκα ποτε στη θεση σου αλλα μπορω να το νιωσω.
    Οι ανθρωποι παντα φευγουν ελεγα προσφατα αλλα σημασια εχει να φευγουν με ξεθωριασμενες αλλα ομορφες αναμνησεις κι ας μην το παραδεχονται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. O συγκεκριμενος το παραδεχεται οτι δεν ένιωσε τπτ και δε θυμάται και τιποτα και το ξερεις καλέ μου Πάνο..Χέρομαι που ένιωσες πράγματα απο το κείμενο μου!φιλιά πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή