Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Για 2 μάτια..

Πως μπορουν δυο ματια να κρυβουν μεσα τους τοση θλιψη;ειχε δυο αμυγδαλωτα, καστανα, μεγαλα ματια γεματα θλιψη και πονο.αυτο ηταν που με παραξενευε και συγχρονως με τραβουσε κοντα της.η ζωντανια στο σωμα της και ο πονος στα ματια της.η αντιθεση αυτη.ελεγε οτι ηθελε να ζησει πολλα, να ζησει με παθος, αλλα το μονο που εκανε ηταν να πεθαινει, καθε μερα, καθε ωρα.μονο αυτο ηξερε.την παρακολουθουσα να εναποθετει ελπιδες και ονειρα σε ατομα και ανθρωπους που την απογοητευαν συνεχως.την εβλεπα να καταρρεει και να ξαναρχιζει παλι απο την αρχη.με περισσοτερο πονο στα ματια.φεροταν σαν το καλοκαιρι και περπατουσε σαν τη βροχη.μοναδικη της παρεα το τσιγαρο.φιλοι?ολοι ερχονταν και εφευγαν.και αυτη?αυτη εκει.να περιμενει.να περιμενει να ενδιαφερθει καποιος για εκεινη.για τα θλιμενα ματια της.μεχρι τοτε απλως ζουσε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου