Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Ένα Σάββατο ...

Και ναι..Πάλι είχες δίκιο...Δεν μπορεί να είναι όλη η ζωή ευχάριστη..Ξέρεις σήμερα πέθανε η μαμά ενός φίλου μου...Απο την γαμημένη κωλοαρρώστεια.Ναι τον καρκίνο εννοώ...Και ξέρεις αυτές τις ώρες σκέφτομαι...Πόσο γελοίες είναι οι καθημερινές μας στεναχώριες μπροστά σε κάτι τέτοιο..Κι αν σε αυτό το κόσμο υπήρχε λιγη δικαιοσύνη δεν θα ήταν καλύτερα..Και μη μου πεις δεν γυρνάει πίσω...Και μη μου πεις τώρα έγινε.Αυτό έγινε μόνο όταν το δεχτώ εγώ μέσα μου οτι έγινε..Και δεν μπορώ να το δεχτώ..Όχι επειδή δεν θέλω...Αλλά επειδή φαντάζει γελοίο την μια μέρα να υπάρχεις και την άλλη όχι.Ωστε αυτή είναι η πορεία μας?Ένας δρόμος άδικος με τελικό καταφύγιο μια κάσα και κάμποσο χώμα απο πάνω?Όχι ρε συ...Δεν μπορεί να είναι έτσι...Δεν μπορεί οι μαχαιριές να είναι περισσότερες απο τις αγκαλιές...Δεν μπορεί η καρδιά να πνίγεται μέσα στα δάκρυα που τα μάτια κρύβουν και δεν αφήνουν ...Δεν μπορεί απλά...Και αυτο το συλλυπητήρια φαντάζει και ηχεί τόσο γελοίο...Η μονη ευχή είναι ανάπαυση αυτής της ταλαιπωρημένης ψυχής...Και ένα όμορφο ταξίδι προς το όνειρο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου