Γαμώτο.

Και δεν με πειράζει ο έρωτας...Αν είναι αυτό που νιώθω....Όλοι περιμένουν πως και πως να τους συμβεί...Με πειράζει όμως η ανατριχίλα που νιώθω να περνάει από κάθε μου κόκαλο...Να περνάει από έναν έναν σπόνδυλο,να κατεβαίνει έως τα δάχτυλα των ποδιών να ξανανεβαίνει προς τα πάνω και να φεύγει στο φύσημα του γαμημένου καπνού που μου καίει την ανάσα και τα πνευμόνια..Και όχι δεν φταίς εσύ....Και γιατί να φταίς εξάλλου?.Είσαι περίεργος,κάτι διαφορετικό από εμένα,κάτι πιο καθαρό από εμενα..Ίσως και κάτι πιο αγνό από εμένα...Εξάλλου αν δεν ήσουν εσύ δεν θα ένιωθα τίποτα.Όχι οτι ξέρω τι νιώθω..Απλά μιλώντας για το κόμπο στο στομάχι όταν σε βλέπω..Το ξεφύσημα όταν μια απάντηση σου δεν ταιριάζει στο παραμύθι του μυαλού μου...Την οποιαδήποτε τρέλα που μου περνάει από το μυαλό όταν σε βλέπω με άλλη...Την ματιά μου που θολώνει μία απο ζήλεια,μία από θυμό,μια απο στεναχώρια που δεν μπορώ να γίνω το κάτι ξεχωριστό για σένα..Με ενοχλούν αυτά τα συναισθήματα που την μια με κάνουν να χαμογελάω μόνη μου στο μετρό κοιτάζοντας απλά όλο αυτο το σκοτάδι.Και μετά τον πόνο μου που κρύβεται κάθε βράδυ κάτω απο τα σκεπάσματα μαζί μου.Που τον ξυπνάω κάθε πρωί και φεύγει στον καφέ μου...Που με μια γουλιά τον ξαναβάζω μέσα μου...Και αυτό το γαμώτο...Που κουβαλάω μέσα μου για να καλύπτει τα κενά μου..Απλά δεν ξέρω τι κάνουμε λάθος ρε γαμώτο..Η δικιά μου ζωή είναι μια κατα φαντασίαν φυλακή ή η δικιά σου μια αποτυχημένη απόδραση απο όλη αυτή την βρωμιά?