Τότε.

Να μ'αγκαλιάζεις όταν δε μου αξίζει. Επειδή τότε το χρειάζομαι πιο πολύ....

KAI?

Και τι πειράζει που δε μου μιλάς;Μια χαρά διαλόγους κάνουμε μες το κεφάλι μου... 

Ένα Σάββατο ...

Και ναι..Πάλι είχες δίκιο...Δεν μπορεί να είναι όλη η ζωή ευχάριστη..Ξέρεις σήμερα πέθανε η μαμά ενός φίλου μου...Απο την γαμημένη κωλοαρρώστεια.Ναι τον καρκίνο εννοώ...Και ξέρεις αυτές τις ώρες σκέφτομαι...Πόσο γελοίες είναι οι καθημερινές μας στεναχώριες μπροστά σε κάτι τέτοιο..Κι αν σε αυτό το κόσμο υπήρχε λιγη δικαιοσύνη δεν θα ήταν καλύτερα..Και μη μου πεις δεν γυρνάει πίσω...Και μη μου πεις τώρα έγινε.Αυτό έγινε μόνο όταν το δεχτώ εγώ μέσα μου οτι έγινε..Και δεν μπορώ να το δεχτώ..Όχι επειδή δεν θέλω...Αλλά επειδή φαντάζει γελοίο την μια μέρα να υπάρχεις και την άλλη όχι.Ωστε αυτή είναι η πορεία μας?Ένας δρόμος άδικος με τελικό καταφύγιο μια κάσα και κάμποσο χώμα απο πάνω?Όχι ρε συ...Δεν μπορεί να είναι έτσι...Δεν μπορεί οι μαχαιριές να είναι περισσότερες απο τις αγκαλιές...Δεν μπορεί η καρδιά να πνίγεται μέσα στα δάκρυα που τα μάτια κρύβουν και δεν αφήνουν ...Δεν μπορεί απλά...Και αυτο το συλλυπητήρια φαντάζει και ηχεί τόσο γελοίο...Η μονη ευχή είναι ανάπαυση αυτής της ταλαιπωρημένης ψυχής...Και ένα όμορφο ταξίδι προς το όνειρο...

Κι εσυ ερχεσαι και φευγεις.ΠΑΛΙ.

Δεν λέω..Έτσι έμαθες..Και έτσι μεγάλωσες.Έτσι συνήθισες..Και ποιος είμαι εγώ για να σε κατηγορήσω και να σε κρίνω για αυτό?Κάποια που απλά δεν έμαθε να γυρνάει την πλάτη χωρίς δάκρυα στα μάτια,δεν έμαθε να φεύγει αμίλητη και δεν έμαθε να πατάει επί πτωμάτων για να ανέβει.Και αυτη είναι η διαφορά μας.Οπότε πάρε τον εγωισμό σου και τον τρόπο σου,και φύγε όπως κάθε φορά.Αμίλητος με το κεφάλι κάτω.Γιατί εγώ δεν έμαθα να ζητιανεύω αυτό που μπορώ να κερδίσω.Άμα θέλω μία ζεστό, μία κρύο πάω σε καμιά βρύση και το'χω. Να με κάνεις να κοιμάμαι με χαμόγελο μπορείς?





όχι.




H Άννα σου..